HAYAT ÇOK HIZLISIN

Hayat o kadar hızlı geçiyor ki yeni bir gün başlıyor bir bakmışsın ki akşam olmuş.
Bazen sanki evren bize bir oyun oynuyor.
Çocukken ne güzel her anın tadını çıkarabiliyorduk zaman geçmezdi bile tüm günümüz okul oyun ve muhabbetlerle geçerdi.
Şimdi sabah erkende kalksak iş ev bir bakmışsınız bitmiş koca gün.
Geçmişi özlemek anılarla yaşamak belkide positif bir olay değil lakin bu günün şartlarında insan nasıl es geçebilir ki geçmişi, her anımızda hatırlıyoruz güzel günleri ve onlarla avutuyoruz kendimizi.
Bizler yine yaşadık güzel günler ya bizim evlatlarımız yada onların evlatları?
Çalışan ebeveynler olarak zamanımız kısıtlı çocuklarımız okul ve ev arasındalar, sokakta oynamak gibi bir lüksleri yok zaman şartlarından dolayı, güvensizlik var insanlara karşı çocuklarımızı yalnız başına bırakamıyoruz sokağa.
Sosyalleşme sadece hafta sonuna kalıyor, kısıtlı zaman da olsa yetmeli diye düşünüyoruz.
Keşke onlarda bizim gibi sokakta top oynayabilselerdi veya saklambaç,körebe akşam güneş batana kadar annelerimizin bizleri eve çağırdığı gibi bizde onlara seslene bilseydik :( 
İçim yanıyor, acıtıyor düşünceler keşkelerle yaşamaktan sıkıldım.
Biliyorum sizleride aynı tedirginlikler sarıyor, bende üzerine bu yazımla tuz biber ektim.
İçinizi karartmak değildi amacım...paylaşmaktı duyguları hisleri.